In mijn loopbaan als 112-journalist, is het meer regel dan uitzondering dat mijn komst ongewenst is. En dat is ergens ook begrijpelijk. Je komt in situaties waar mensen ellende beleven, en vaak bomvol stress zitten. Als dan ineens een ‘snotneus’ met een grote camera aan komt lopen, ben je daar nou niet bepaald blij mee. Over het algemeen zijn er dan toppers van politie en ambulance, die de betrokkenen uitleggen dat ik daar sta om mijn werk te doen.
Maar niet alleen betrokkenen kunnen heftig reageren. Soms krijg ik wel eens verwijten vanuit het publiek over mijn aanwezigheid. ‘Ramptoerist!’, ‘Lijkenpikker!’, ‘Sensatiezoeker!’. Het is een greep uit de titels die ik door publiek toebedeeld heb gekregen. Soms moet ik er binnensmonds wel om lachen. Als die mensen mij een ramptoerist vinden, wat doen ze hier dan zelf?
Laatst had ik een goed gesprek met iemand, die gewoon eens benieuwd naar mijn werkzaamheden. Toen kreeg ik ook de vraag voorgeschoteld, of de 112-journalisten wel een toegevoegde waarde hebben in het journalistieke aanbod. Ik hoefde niet lang na te denken over mijn antwoord.
Ik noemde een voorbeeld van vorig jaar. Elke Amstelvener weet de (soms verschrikkelijke) ongevallen nog wel op de op- en afritten van de Beneluxbaan. Mede doordat wij daar bij ieder ongeval over hebben bericht, zijn die op- en afritten inmiddels aangepast. Zodoende kunnen wij als pers altijd bepaalde druk uitoefenen op de politiek. Dat is denk ik wel een hele belangrijke functie binnen het journalistieke bestek.
En het is natuurlijk niet altijd zo, dat er een nasleep van incidenten volgt. Maar door ons werk is er altijd minder ramptoerisme op het plaats van incident zelf. Meeste mensen komen niet direct naar het incident, omdat de beelden achteraf toch wel weer terug te vinden zijn op de bekende kanalen. Daarnaast checken wij onze feiten, waardoor de kijkers en lezers zich minder baseren op geruchten, maar op geverifieerde informatie. Daarmee ontzorgen wij niet alleen de hulpdiensten, maar ook de betrokkenen.
Want laten we wel wezen, liever één integere journalist, dan tien brutale ramptoeristen, toch?