De blauwalg en botulisme zijn al jaren zeer effectief bezig zwemmers te weren uit het veenmeer De Poel in Amstelveen. Deze bacteriën lijken een monsterverbond gesloten te hebben om deze prachtige historische afgraving voor zichzelf te houden. Zwemmen is geen optie, tenzij je ziek wilt worden. En dat is jammer. Zwemmen in natuurwater is het fijnste wat er is. Ik heb als kind goede herinneringen aan een zandafgraving waar een natuurzwembad van was gemaakt. Geen zwembad met chloorwater kon daar tegen op. Echter, de gemeente heeft iets bedacht!
Om toch te kunnen zwemmen in het meer komt er een zwembad in de Poel. Dus niet naast de Poel, maar in de Poel. Dan heb je toch een beetje het idee dat je in het meer zwemt, al zwem je dus in een bassin met schoon water. De bacteriële onderwatervrienden zijn het daar niet mee eens en hebben zwaar geschut ingezet: tot de Hoge Raad aan toe hebben zij geprobeerd de bouw stil te leggen. Ze hadden zogenaamd ineens een vriend, ‘de kleine modderkruiper’ genaamd. Niemand had daar ooit van gehoord, maar de vrienden beweerden bij hoog en laag dat hun vriend weliswaar zeldzaam is maar een essentiële radar is in de ecologische keten in de poel, en dat deze kleine vis absoluut niet verstoord mocht worden.
De bouw van een zwembad zou het visje de das om doen. Dat wilden de vrienden voorkomen. De Hoge Raad legde de bouw stil en er werd onderzoek verricht. Maar er werd niets gevonden. Met schaamrood op de kaken hebben de blauwwalg en botulisme uiteindelijk moeten toegeven dat ze het hele verhaal verzonnen hadden – er was helemaal geen kleine modderkruiper. Ze wilden het meer voor zichzelf houden. De bouw is weer hervat. Het zwembad komt er. Ik had even hoop dat het afgedwongen moment van bezinning, er toe zou leiden dat het hele plan nog eens kritisch bekeken zou worden. Zeker bij grote projecten, waar veel geld mee is gemoeid, bestaat het gevaar van tunnelvisie. Dient dit zwembad wel een behoefte? Wie heeft er eigenlijk om gevraagd? Ik heb me er als import Amstelveense altijd over verbaasd dat er bij de Poel niets te doen was. Je kon er niet zwemmen en qua horeca is er enkel een twee-sterren restaurant, weliswaar prachtig en lekker, maar niet heel laagdrempelig.
Regelmatig heb ik gefantaseerd over een steigerhouten koffietentje aan het water, met lekkere cortado’ s – Spaanse espresso met een klein beetje warme melk – en wat ‘bites ‘- simpele hapjes. Het leek me ideaal: de kinderen in de natuurspeeltuin, en de (groot-)ouders gezellig op het terras met uitzicht op de Poel. Een zwembad kwam niet voor in mijn fantasieën. Ik heb nog gegoogeld op ‘kleine modderkruiper – waar te koop’. Misschien kon ik de natuur een handje helpen. Maar ik kreeg nergens steun. Mijn kinderen keken me aan alsof ik gek geworden was. Een koffietent, en geen zwembad? “Mam, jij bent echt oud aan het worden. Jij snapt er niks van.†Ik vrees dat ook ik aan tunnelvisie leid..
Leonie Ruiter
Foto: Wikipedia