Woensdag, 9 minuten over 8, ik zet mijn klassieke Gazelle in beweging. Zo vanuit de straat de Amsterdamseweg op richting Keizer Karelpark, waar de school van mijn jongste is gevestigd. Links en rechts worden wij ingehaald door tieners op hun mat gespoten Cortina’s. Eenmaal op stoom haal ik ze allemaal weer in, niet zonder gevaar want de jeugd van tegenwoordig kan heel goed rijden en sociaal bezig zijn op hun Samsungs (vinden zij zelf).
Wanneer ik eenmaal de Dorpstraat door ben, kijk ik in het raam van La Riva -een centrum voor natuurlijke figuurcorrectie… dus spiegelend glas- of er geen verkeer van rechts de straat in komt racen. Kan hier geen echte spiegel worden geplaatst? En ja, hoe kan het ook anders, bijna traditioneel, een snelle dame in een zwarte Audi, met Max Verstappen-aspiraties zorgt voor een hachelijke situatie waarbij mijn zoontje en ik vol de rem in gaan, maar daardoor midden op de weg blijven steken. Toeteren en lelijke woorden over en weer tot gevolg.
Dan de Handweg op, een mooi dubbel fietspad met een streep in het midden. Dit betekent dat er fietsen twee kanten op kunnen rijden. Helaas… Een vader die met zijn twee kleine zelfrijdende kids mij tegemoet komt, rijdt recht op mijn helft met… nee toch… een iPhone in zijn hand. Mijn suggestie om die in zijn zak te steken wordt duidelijk niet gewaardeerd, noch echt opgemerkt… Wat zou er zo belangrijk geweest zijn?
Verderop een onvermijdelijke bakfiets, met 3 kindjes in de bak. De moeder slingert over het pad, want? Ja hoor, een telefoon vertelt mevrouw dat haar date vast zit in het verkeer…
Dan het stoplicht dat mij en kleine Siem over de Keizer Karelweg zou moeten loodsen. Het verkeerslicht doet zijn werk naar behoren. Maar wederom: een donkere Audi denkt daar anders over. Debestuurder probeert zijn afspraak te halen door vol door rood te rijden. Is de Audi-rijder, de nieuwe BMW-rijder?). Ik stop met schelden. Siem houdt daar niet zo van. Was ook tamelijk kansloos, gezien de persoon ook een schermpje in de gaten moest houden.
Ik weet het, wie zonder zonde is werpen de eerste steen… Maar ik heb tenminste geen smartphone!
Dan de Lindenlaan op. In het mooie herfstweer een prachtige aanblik. Als spreeuwen die ieder jaar in Amstelveen samenkomen, de bosjes kaal eten en dan in formatie naar warmere oorden vertrekken rijden de middelbare scholieren alle kanten op…Minstens drie rijen dik… Hier kom je zelfs met een Audi niet makkelijk langs. Ik ben bang dat ik zelf ook zo was op mijn veertiende.
Bijna bij school. Nog even de Van der Hooplaan over en de finish is in zicht. Deze gevaarlijke kruising is, zoals veel kruisingen in de stad, veranderd in een rotonde. Een rotonde waarbij de fietser en voetganger altijd voorrang heeft… Dat is blijkbaar compleet voorbijgegaan aan een Volvorijdster, die ik later bij mijn eigen lagere school aantref inclusief een witte broek met stipjes en parelketting…serieus. Maar haar kind is op tijd. Wij gelukkig ook.
Toch ik denk er stevig over om weer snel de auto in te stappen, lekker Edwin Evers aan, en me niet te hoeven storen aan al het kleine fietsersleed… Al is de parkeerstress dan wel weer een aardige vervanger hiervan, inclusief heuse handhavers voor de school. Een mooie nieuwe school, zonder parkeerruimte!
Heb ik dan nog meer te zeuren? Ja, dat heb ik, als ik Siem ’s middags ophaal, op mijn klassieke zwaar bedreigde Piaggio Ciao (want 2-tact, maar…1 op 50) moet ik dat voor de wet op de via de autoweg doen. Dat is prima, maar de stoplichtsensors in de weg reageren dus niet op een brommer… Sta ik daar, en rij ik na te lang wachten door rood of over het fietspad… Ben ik zelf dus net zo bezig dus. Een beetje begrip dan voor de vele scooterboys en -girls!