Inmiddels zou ik er al aan gewend moeten zijn, maar toch schiet mijn wenkbrauw nog steeds omhoog wanneer ik verkleedde hondjes zie. Ik noem het bewust ‘hondjes’, want ik heb nog nooit een Labrador met een leuke jurk aan voorbij zien komen.
Dat verkleden stelt natuurlijk niets voor vergeleken bij hysterisch opgeschoren poedels met fluorescerende kleuren in Amerikaanse hondenshows. Dat gaat zover over de top dat het bijna hilariteit wordt. Ik vind het vooral zielig voor de poedels in kwestie.
Ik schat in dat het meest verkleedde ras de Chiwawa is. Voorheen zag je deze beestjes nog aan de hondenlijn tippelen. Ik dacht dat de hype een beetje voorbij was, maar nee hoor. Tegenwoordig is het een zoekplaatje geworden. Ze zitten weggemoffeld in een leuke, hippe tas of in een hondenbuggy, zoals ik gisteren in het Amstelveense Stadshart ontdekte. Een hond wandelwagen zal je denken?! Toch is het nog niet zo heel gek, want je kunt de honden altijd mee de winkel in nemen. Toch beter dan even aan de paal knopen bij de Appie en je kunt er meerdere Chiwawa’s in vervoeren.
Nou ben ik echt een dierenvriend, maar ik moet wel eerlijk zeggen dat ik bij een hond eerder een beeld heb van een boxer of labrador en niet van een Chiwawa. Het is een beetje dubbel. Ik heb medelijden als ik zo’n beestje met een dons jackie aan zie, maar ze bibberen altijd zo, dus een jas is geen overbodige luxe denk ik dan.
Afgelopen zomer ben ik gestruikeld over een Chiwawa op een terras. Ik had hem niet gezien en toen ik opstond schrok hij en sprong opzij voor mijn voeten. Uiteraard wilde ik voorkomen dat ik erop zou gaan staan en kwam bijna bij mijn buurman op schoot terecht.
Ik vind het eigenlijk een beetje eng, want wat als je er wel per ongeluk op gaat staan? Dan denk je; wat voel ik toch onder mijn schoen? Zou de prijssticker er nog onder zitten of is het kauwgom? Oh nee, het is een Chiwawa met een jurkje aan…