Column: Micro-vertrouwen

‘Ik ben er klaar mee, helemaal klaar mee. Met de ellende, de negativiteit, het somberen en het wantrouwen. Ik ben het zat! Wat vindt u van de term ‘micro-vertrouwen’? Als we daar eens mee beginnen, dat u voelt, dat ik voel, dat wij voelen, dat wij erbij horen, gewaardeerd worden, dan kan vertrouwen groeien. Meer vertrouwen, meer optimisme, meer hoop.’

U bent een betrokken en goed geïnformeerde inwoner van Amstelveen. En dus heeft u uiteraard in bovenstaand, de nieuwjaarstoespraak van onze burgemeester Mirjam van ’t Veld herkend. Ze kreeg er een spontaan, welgemeend en lang applaus voor. En terecht.

Nog tijdens haar toespraak, fluister ik in het oor van mijn buurman; ‘Een stoer wijf met ballen, ik houd ervan’. Of althans, fluisteren. Aan het instemmend geknik van de mensen om mij heen te zien, fluisterde ik waarschijnlijk iets te hardop. En ja, ik weet het, zo hoor je niet over onze burgermoeder te praten. Maar als zij zo recht uit haar hart spreekt, doe ik dat ook. Goed voorbeeld doet nou eenmaal volgen.

Ik heb dus mijn debuut mogen maken op de nieuwjaarsreceptie van de Gemeente Amstelveen. En dat is mij prima bevallen. Veel gezelligheid, prima bitterballen en bovenal een bijzondere verzameling van leuke en interessante bewoners van ons mooie dorp. Burgers, boeren en buitenlui. Vrijwilligers, ondernemers en bestuurders. Japanse dames in kimono, net gearriveerde Arabisch sprekende gezinnen, al lang gearriveerde prominente Amstelveners en onbekende dorpelingen zoals u en ik. Een mooie afspiegeling van waaruit onze gemeenschap bestaat. Inclusief onze in vol ornaat gestoken Prins Carnaval. Naast Prins Carnaval staan twee belangrijke heren van de politie en de brandweer in blinkend gala-uniform. Een ‘het-carnaval-begint-vroeg-dit-jaar-grap’ ligt op het puntje van mijn tong. Maar het zou niet passen bij de stemming van de avond, dus ik houd wijselijk mijn mond. Voor deze keer dan.

De avond draaide dus iegenlijk om die ene zin; ‘Micro-vertrouwen voor meer vertrouwen, meer optimisme en meer hoop.’ En of het nou bewust of onbewust was, feit is dat onze burgermoeder deze ‘micro-vertrouwen’ term niet specifiek omschreven heeft. En daar heeft ze naar mijn idee goed aan gedaan. Want nu kan iedereen hier zijn of haar persoonlijke invulling aan geven. Zelf laten denken in plaats van iets voorkauwen, ik geloof er wel in.

Een dag later zit ik met mijn zoon van zes naar Het Jeugdjournaal te kijken. Dat gebeurt niet zo heel vaak, maar we waren eventjes klaar met Netflix en Nickelodeon. Ik vind trouwens dat sommige volwassenen wel wat vaker naar Het Jeugdjournaal zouden mogen kijken. De eenvoudige uitleg die Het Jeugdjournaal geeft aan ingewikkelde materie, zou een hoop onbegrip in discussies kunnen voorkomen. Prima om je eigen mening te hebben in discussies, maar het is wel zo prettig als je die mening ook baseert op feiten die je zelf ook nog enigszins begrijpt. Minder, minder minder Utopia en meer, meer, meer Het Jeugdjournaal. Enfin, u begrijpt vast wel wat ik bedoel.

‘Papa, wie is die meneer op tv?’ Ik was al bang dat ik deze vraag zou krijgen en daar ook antwoord op moest geven. ‘Die meneer heet Donald Trump en hij is de nieuwe baas van de Verenigde Staten van Amerika. Je weet wel, het land waar Mickey Mouse en Spiderman wonen.’ Vroeger noemden we de Amerikaanse president ook wel de ‘Leider van de Vrije Wereld’, maar in dit geval lijkt mij een vergelijking met een stripfiguur meer op zijn plaats. Of hij na zijn bezoekjes aan het Ritz-Carlton Hotel in Moskou nog steeds de Leider van de Vrije Wereld is, wordt nu onderzocht door de FBI. En ik ben erg benieuwd naar hun oordeel. Daar heb ik namelijk meer vertrouwen in, dan in het oordeel van de Amerikaanse kiezer. Zij hebben hun kans gehad.

‘Maar als hij toch de baas van Amerika is, waarom is hij dan zo boos en waarom praat hij dan zo hard? Ik vind hem stom en noem hem Donald Trut’. Een prima grap én haarscherpe analyse van onze zesjarige, zonder daar een Jeugdjournaal, Nieuwsuur of Clingendael expert voor nodig te hebben.

Hij doet de TV uit en pakt de Stratego uit de kast met speelgoed. ‘Kom papa, we gaan Stratego spelen en ik ga van je winnen’. Binnen twee tellen wordt het slagveld van het Witte Huis in Washington, ingewisseld voor een slagveld aan onze keukentafel in de Westwijk. En natuurlijk laat ik hem winnen. Voor de zoveelste keer. Want ik denk terug aan gisteren; ‘Micro-vertrouwen voor meer vertrouwen, meer optimisme en meer hoop.’ Blijkbaar begint micro-vertrouwen in mijn geval dus gewoon bij ons aan de keukentafel.

Er verschijnt een grote glimlach op z’n gezicht als hij wint en hij roept apetrots ‘gewonnen!’. Ik zie hem glunderen en tegelijk centimeters groter groeien. Hij rent blij en enthousiast naar boven om zijn moeder dit belangrijke nieuws te vertellen. En terwijl hij de trap op rent en zonder dat ie het zelf doorheeft, geeft hij mij een klein stukje micro-vertrouwen terug. Een klein stukje vertrouwen, optimisme en hoop, dat het ooit nog goed komt met de Vrije Wereld.

[efspanel style=”callout” type=””]
[efspanel-header]
Jeroen Franken
[/efspanel-header]
[efspanel-content]

foto1

Jeroen Franken (1969) noemt zichzelf een ‘die-hard Amstelvener van de 4e generatie’. Hij groeide op in de Oude Karselaan, doorliep het Amstelhoven en het KKC, is actief bij lokaal maatschappelijke initiatieven en woont samen met Natasha en hun zoon Bobby in de Westwijk.

Met zijn bedrijf Blue Fish helpt hij bedrijven en organisaties bij de inzet van Social Media en is hij actief lid van de Ondernemersvereniging Amstelveen. Bij voorkeur spreekt, traint, schrijft en blogt hij over social media, LinkedIn en ondernemen, maar voor RTVA schrijft hij ook graag over ‘zijn’ Amstelveen.

(follow via @BlueFishConsult & info via DeLinkedinExpert.nl)
[/efspanel-content]
[/efspanel]