Ik schrijf stukjes. En sinds enige tijd doe ik dat ook voor RTVA. Daarmee mag ik mij zelfs columnist noemen, maar ik houd het liever bij stukjes schrijven. Ik geloof nou eenmaal in de kracht van eenvoud.
U mag het best weten hoor, maar de mensen van RTVA hebben echt jarenlang hun uiterste best gedaan om mij te strikken. Ze hebben mij week-in-week-uit aangeklampt, gebeld, gemaild, getweet, gehacked en gestalked of ik alsje-alsje-alsjeblieft stukjes voor hen wil schrijven. Ze hebben mij een eigen kantoor met secretaresse beloofd, een 7-serie met chauffeur, een blonde 21-jarige assistente als co-writer en de gebruikelijke 1,5 keer de Balkenende-norm.
Het maakte niet uit waar, wanneer en waarover, als ik maar stukjes voor RTVA ging schrijven. Mede door hun vele aandringen, heb ik mij toen eens laten adviseren door ervaringsdeskundigen Marcel van Dam en Jack Spijkerman. En op hun aanraden ben ik uiteindelijk gezwicht. Niet gezwicht voor het grote geld natuurlijk, maar gezwicht voor de artistieke mogelijkheden binnen RTVA. Dat laatste moest ik er volgens mijn adviseurs nog wel even heel duidelijk bij vermelden.
Nee hoor, niets van dit alles natuurlijk. Absolute onzin allemaal. Ik ben bij de mensen van RTVA op de koffie gegaan, heb hen gevraagd of ik stukjes voor RTVA mag schrijven en nog voor de eerste slok koffie zeiden zij ja. Snel schakelen, ik houd ervan. En van stukjes schrijven, daar houd ik ook van.
Als uw RTVA-columnist, heb ik onlangs mogen aanschuiven in Het Glazen Huis van Serious Kerst op het Stadsplein. Serious Kerst was een mooi initiatief van en door Amstelveners om het grote Serious Request in Breda een steuntje in de rug te geven. Zonder nagels te lakken naar ik weet, heeft Serious Kerst toch ruim 10 duizend euro opgeleverd voor het goede doel. En dat is een mooi resultaat.
De kans is overigens vrij groot dat u mij niet heeft gezien in het Glazen Huis. Uiteraard kijkt, luistert en surft u allemaal dagelijks naar RTVA, dus daar heeft het niet aan gelegen. Het tijdstip van 7 uur op een dinsdagochtend zou daar wellicht debet aan zijn geweest. Mijn status als BA-er (Bekende Amstelvener) staat nog dermate in de kinderschoenen, dat ik voor dit ontzettend vroege tijdstip uitgenodigd werd. Het maakte er voor mij de eer en de pret zeker niet minder om. De volgende keer richt ik mij op een uitnodiging voor rond de klok van 8. Als er tenminste weer een Serious Kerst komt en als ze mij tenminste weer uitnodigen.
Hoe vroeg het ook was, het werd een mooi gesprek met Edwin, Meindert en uw RTVA-columnist. Zo werd mij ook gevraagd hoe het creatieproces voor een column in z’n werk gaat. Ook ik was even twee tellen stil, maar begreep uiteindelijk dat ze wilden weten hoe een column tot stand komt. En in mijn geval is dat vrij simpel. Bij columns schrijven doe ik eigenlijk maar twee dingen; ik observeer en ik registreer. Daar zit geen plan achter, het zijn gewoon alledaagse dingen die ik zie of die mij opvallen en die mij aanzetten tot het overdenken en het opschrijven ervan. Simpel.
Waaróm ik stukjes schrijf, is misschien wel een veel interessantere vraag. Uiteraard omdat ik het leuk vind, dat is het uitgangspunt. Bovenal hoop ik met het schrijven van stukjes dat u, de lezer, zich vijf minuten vermaakt. Hopelijk brengt het u een stukje herkenning of een glimlach en dan is voor mij de column geslaagd. Als ik u daarbij ook nog eens aanzet tot ook maar een klein moment van overdenken, zie ik dat als een pure bonus.
De eerste keer dat ik mij afvroeg waarom ik zo nodig stukjes wil schrijven, weet ik nog maar al te goed. Temeer ook omdat er sindsdien een herinnering aan een dierbare en leerzame avond van lang geleden blijft langskomen in mijn hoofd. Blijkbaar vallen sommige puzzelstukjes nou eenmaal een paar decennia later op hun plaats. ‘Alles heb ze moment’ zou Cruijff hebben gezegd.
Ik neem u even mee naar zo’n pakweg 25 jaar geleden. Aan de hoge ovale tafel van Café The Pub aan de Lindenlaan, zitten drie jongens bij te komen van een feestje waar ze net zijn geweest. Voor de kenners; die tafel aan het raam waar nu het rookhok is. Eigenlijk zat er nog een denkbeeldige vierde persoon aan tafel, in de vorm van meneer Heineken. Om u een beetje een beeld te geven in welke stemming wij ons bevonden. En wij is dan Sander, Iwan en ik.
Enigszins aangespoord door meneer Heineken, gaven wij ruim baan aan onze post-puberale idealen, gedachten en dromen. Hoofdthema voor deze memorabele sessie: hoe zou de ideale wereld er uit moeten zien en welke rol zouden wij daarin dan hebben. Dat is inderdaad nogal zware kost voor een paar bijna 20-jarige ventjes, maar je hebt wel eens van die avonden. En naarmate de avond vorderde, konden we niet langer om de vraag der vragen heen; wat is de zin van het leven?
Hopelijk zult u begrijpen dat ik door de tijdgeest en onder enige invloed van meneer Heineken, mijn antwoord op deze ultieme vraag niet meer weet. Maar Iwans antwoord ben ik nooit vergeten. En het is precies zijn antwoord waaraan ik denk, als ik mezelf de vraag stel waarom ik stukjes schrijf. De zin van het leven was volgens Iwan heel simpel; ‘Uiteindelijk gaan we allemaal dood en is alles vergankelijk. Het enige dat blijft bestaan, is dat wat je hebt achtergelaten. Daarom is de zin van het leven om door te geven, zodat je wat achterlaat’. Duidelijke maar bovenal ook wijze woorden voor een bijna 20-jarig ventje.
De dromen van die bijna 20-jarige ventjes over die ideale wereld, werden met de tijd ingeruild voor dromen over een carrière, een leaseauto, een gezin en een hypotheek. Maar nu ook deze dromen al lang en breed zijn uitgekomen, moet ik steeds vaker terugdenken aan Iwans opmerking; de zin van het leven is om door te geven. En steeds vaker betrap ik mezelf erop, dat ik ‘doorgeven’ zo belangrijk vind. Of het nou binnen mijn relatie, mijn vaderschap, als ondernemer of gewoon als vriend, bekende of vluchtige voorbijganger gaat. Het doorgeven van een stukje waardering, een vorm van herkenning, een glimlach, mijn persoonlijke ervaringen of vakkennis, het maakt niet uit wat.
Waarom ik het doe? Gewoon, omdat het kan. En omdat ik er iemand misschien een glimlach mee bezorg. Of een steuntje in de rug. Of een moment van herkenning of bevestiging in geval van twijfel. Of wellicht iemand het gevoel geef dat ie er niet alleen voor staat. Doorgeven omdat het kan. En omdat iemand er nu of in de toekomst, misschien wel wat aan heeft of iets mee doet. In welke vorm dan ook.
Zo aan het begin van 2017 wens ik u veel geluk, liefde, gezondheid en succes. Maar bovenal wens ik, dat ook u heel veel zal doorgeven in 2017. Zodat we er samen een zinvol 2017 van kunnen maken.
[efspanel style=”callout” type=””]
[efspanel-header]
Jeroen Franken
[/efspanel-header]
[efspanel-content]
Jeroen Franken (1969) noemt zichzelf een ‘die-hard Amstelvener van de 4e generatie’. Hij groeide op in de Oude Karselaan, doorliep het Amstelhoven en het KKC, is actief bij lokaal maatschappelijke initiatieven en woont samen met Natasha en hun zoon Bobby in de Westwijk.
Met zijn bedrijf Blue Fish helpt hij bedrijven en organisaties bij de inzet van Social Media en is hij actief lid van de Ondernemersvereniging Amstelveen. Bij voorkeur spreekt, traint, schrijft en blogt hij over social media, LinkedIn en ondernemen, maar voor RTVA schrijft hij ook graag over ‘zijn’ Amstelveen.
(follow via @BlueFishConsult & info via DeLinkedinExpert.nl)
[/efspanel-content]
[/efspanel]