De twee lokale derby’s die afgelopen weekend op het programma stonden leverden tweemaal een Van Turenhoutje (nul-nul) op. Het vuurwerk vond letterlijk buiten het veld plaats. Zowel AmstelveenHeemraad-AMVJ als Roda’23-Sporting Martinus konden qua veldspel maar matig boeien.
Op het veld van AmstelveenHeemraad wist AMVJ zich zaterdag in de eerste helft als de meest gevaarlijke ploeg te presenteren. Maar er was zeker geen sprake van een overvloed van kansen. De laatste 45 minuten herstelde de thuisploeg zich en mocht AMVJ zijn keeper Dirk Roelofsen dankbaar zijn dat er twee prima vrije trappen van Amstelvener Maarten Zwaan uit de bovenhoek werden gehaald.
Zoals dat bij Amstelveense derby’s hoort werd er na afloop nog vrolijk geproost onder begeleiding van een plaatselijke zanger.
Het bier vloeide ook al rijkelijk in voorbereiding op de zondagse derby. In Cafe De Manen werd een zogenoemde pre-party gehouden voor dé derby van Amstelveen: Roda’23-Sporting Martinus.
Zondag om 14.00 uur leek het er in ieder geval op dat de spelers zaterdagavond en masse richting het Bovenkerkse café waren getogen. Vooral de eerste helft leverde een zeer sobere vertoning op, ondanks een entree met veel vuurwerk, rook, ludieke acties en kabaal. Het leek erop dat beide ploegen vooral de opdracht hadden niet te verliezen.
De tweede helft wist Roda’23 iets meer te overtuigen en stichtte vooral gevaar over de linkerflank waar Melvin Joling zijn snelheid goed gebruikte. Het leverde echter zelden een uitgespeelde kans op. Sporting Martinus wist in de omschakeling nog enkele keren gevaarlijk te worden maar de scherpte ontbrak om dit in doelpunten om te zetten.
In de allerlaatste seconde werd door Martinus nog een bal van de lijn gehaald op een inzet van Nick Albers. Het was teveel eer geweest voor Roda’23. Een gelijkspel was de enige uitslag die gerechtvaardigd was. Daarmee mag Martinus zich morele winnaar noemen. Na de 5-1 thuiswinst eerder dit seizoen heeft de ploeg uit Amstelveen-Noord in totaal vier punten uit de derby’s weten te slepen.
De Bovenkerkse pijn werd in het clubhuis echter snel vergeten. Onder muzikale leiding van Rick Leliveld ontstond een gezellig derbyfeestje dat in ieder geval aantrekkelijker was dan de wedstrijd zelf.