Column: Reünie

Jeetje, dat is een tijd geleden zeg! Sorry hoor, maar wat was je naam ook alweer? En wat leuk je weer te zien joh, hoe is het met je? Wat doe je tegenwoordig? Getrouwd? Kinderen? En die lelijke blonde dikke waarmee je hebt staan zoenen op het eindexamenfeest, heb je die nog wel eens gezien?

Je raadt het misschien al; ik ben mij mentaal alvast een beetje aan het voorbereiden op een schoolreünie. In dit geval die van het Keizer Karel College die ergens half juli plaatsvindt. En de kans is vrij groot dat je dan dit soort standaardvragen op je af gaat krijgen. Of misschien zelf wel gaat stellen, als de spreekwoordelijke klik met je oud-klasgenoten er eventjes niet direct is. Nogal saai en voorspelbaar die standaardvragen, maar om het gesprek meteen te openen met ‘jeetje, wat ben jij een lekker wijf geworden zeg!’, is zelfs voor mij een beetje teveel van het goede. Misschien voor in een jolige bui later op die avond, maar ik zal mij in eerste instantie beperken tot een voorspelbare ‘Jeetje, dat is een tijd geleden zeg!’

Ik heb het er erg naar mijn zin gehad op het Keizer Karel College, gemakshalve ook wel KKC genoemd. Meer dan erg naar mijn zin zelfs. Toen ik vanuit 4-mavo Amstelhoven doorstroomde naar 4-havo KKC, vond ik het er zo leuk dat ik er direct maar een jaartje extra aan vastgeplakt heb. Door al die gezelligheid van die KKC-havo en het vaarwel aan mijn ambities om politieman te worden, leek het mij dan ook een goed plan om vooral zo lang mogelijk op het KKC te blijven hangen. Het leren ging mij enigszins makkelijk af, het Amstelveense politiekorps zou het ook prima zonder mij redden en ik had geen enkel idee wat ik wél wilde worden als ik later groot ben. Dat laatste weet ik trouwens nog steeds niet, maar dat terzijde. En dus na het havo-papiertje overgestapt naar de vwo-tak van het KKC, maar dat werd toch een iets minder groot succes. Zelfs ik begreep dat het toch een beetje raar is als je op je 21e nog tussen studiebollen van 16 – 17 jaar bivakkeert. Helemaal als die dan ook nog eens veel betere cijfers scoren. Hoogste tijd om te vertrekken dus.

Jammer, het was er dus erg gezellig en als gezelligheid het thema is, blijf ik altijd graag een tijdje extra lang hangen. Ik was toen al een gezelligheidsjunkie. Nu moet ik er wel bij zeggen dat het KKC van toen niet te vergelijken is met het KKC van nu. Toen ik er nog op school zat, liep je door een walm van wiet naar de hoofdingang, doken we met de leraren Café De Schuimkraag in, kon je binnen gewoon een sigaretje opsteken en zou bij schoolpeilingen de politieke barometer ver in het rood doorslaan voor de PvdA. Tijden veranderen en blijkbaar niet alleen voor het KKC.

En toch kijk ik uit naar de reünie om mijn klasgenoten weer eens te zien en te spreken. Niet direct om de bonte en inmiddels sterk aangedikte verhalen van vroeger weer eens op te rakelen. Wellicht dat een ander dat heel leuk vindt, maar zelf heb ik daar niet zoveel mee. Mij gaat het meer om dat unieke sfeertje dat ontstaat, als je elkaar na lange tijd weer eens ziet en spreekt.

Ik ben namelijk benieuwd of we nog steeds aan een oogopslag genoeg hebben om elkaar te begrijpen. En of we nog steeds dezelfde humor hebben. En of we elkaar daarin nog steeds feilloos weten aan te vullen. En of het leukste meisje van de klas nog steeds zo mooi en bijzonder is. En ook nog steeds zo onbenaderbaar is. Dat unieke sfeertje vind ik altijd het allerleukste aan schoolreünies. Guus Meeuwis zong er al over; ‘vandaag zie ik mijn vrienden van vroeger, gewoon om te zien of er ergens iets zit’. Ik denk dat ik het antwoord al weet Guus. Want ga er maar vanuit dat ik de avond eindig met hetzelfde groepje mensen, als waar ik 30 jaar geleden ook al mee op het schoolplein stond. En na zo’n avond kan ik Guus alleen maar gelijk geven; ‘De mannen van toen, veranderen nooit’.

Want ook al zijn de fietsen met krantentas dan ingeruild voor blinkende leaseauto’s en de vale Levi’s 501 voor een keurig maatpak met das, op z’n reünie zijn we allemaal toch weer voor één avond de jongens en meisjes van toen. Daarom heb ik ook altijd moeite met van die bral-types die dat niet aanvoelen. En die dan zo’n reünie aangrijpen om een lange monoloog af te steken over hoe succesvol ze vandaag de dag wel zijn. Uiteraard hartstikke leuk dat je zo succesvol bent, ik gun het echt iedereen, maar houd voor één avond hier alsjeblieft je mond over. We zijn op een schoolreünie, niet op een netwerkborrel. Eén avond in elke vijf jaar wil ik mij gewoon weer even die onzekere en stuiterende puber van het schoolplein voelen. En die saamhorigheid en onderlinge sfeer van toen weer even opsnuiven.

En als zo’n bral-type dat niet aanvoelt en maar door blijft brallen, vraag ik hem altijd of ie die lelijke blonde dikke nog wel eens ziet waarmee ie heeft staan zoenen op het eindexamenfeest. Wetende dat ie daar al jaren mee getrouwd is. En zo wordt ondanks al z’n gebral, hij er met één simpele vraag fijntjes aan herinnerd dat hij voor sommigen altijd het sukkeltje van het schoolplein zal blijven. En zachtjes neurie ik er dan het ‘de mannen van toen, veranderen nooit’ deuntje bij.

Ik heb dus zin in de reünie! En mocht ik tijdens deze of een andere reünie net een keertje teveel gevraagd worden wat ik in het dagelijks leven doe, dan is mijn standaardantwoord altijd dat ik bij de televisie werk. Neem maar van mij aan, met zo’n antwoord krijg je elk bral-type stil. Ik vertel er dan ook bij dat ik niet achter de schermen werk, maar dat ik elke avond rond zeven uur in een blauw verenpak te zien ben op NPO3. Je zult echt verbaasd staan hoeveel mensen reageren met “Wat?! Ben jij Pino?!”

[efspanel style=”callout” type=””]
[efspanel-header]
Jeroen Franken
[/efspanel-header]
[efspanel-content]

Jeroen Franken (1969) noemt zichzelf een ‘die-hard Amstelvener van de 4^e generatie’. Hij groeide op in de Oude Karselaan, doorliep het Amstelhoven en het KKC, is actief bij lokaal maatschappelijke initiatieven en woont samen met Natasha en hun zoon Bobby in de Westwijk.

Met zijn bedrijf Blue Fish helpt hij bedrijven en organisaties bij de inzet van Social Media en is hij actief lid van de Ondernemersvereniging Amstelveen. Bij voorkeur spreekt, traint, schrijft en blogt hij over social media, LinkedIn en ondernemen, maar voor RTVA schrijft hij ook graag over ‘zijn’ Amstelveen.

(follow via @BlueFishConsult & info via DeLinkedinExpert.nl)
[/efspanel-content]
[/efspanel]