Column: Postcodeloterij

Ik sjok naar binnen achter onze teckel aan. Hij heeft net een rondje door het bos gelopen, een luxe die start aan het einde van onze straat en waar ik pas in ging geloven na de aanschaf van onze hond.

Hij rent naar de bazin om eeuwige goedkeuring en ik pak de post van de mat. Een brief van de zorgverzekeraar, apk-aankondiging, een van de gemeente en -dat moet de mooiste zijn- een brief van de Postcodeloterij.

Ik heb niks met gokken, laat casino’s links en rechts liggen en moet lachen om de aankondigingen op internet dat ik rijk ga worden via een online-gokbedrijf vanuit Malta… Ja, wat denk je zelf!?

Maar de Postcodeloterij is een ander -slinkser- verhaal. Je komt er eigenlijk niet onderuit. Oké, het is voor het goede doel, maar die ondersteun ik los hiervan ook al. De zelfverrijking van de oprichters doen de wenkbrauwen fronsen. Maar het feit dat het, hééél erg onwaarschijnlijk, maar wie weet mogelijk is dat Winston, Nicolette of Gaston aanbellen met een aanzienlijk bedrag in een envelop… Bij de buren en dan op het pleintje om de hoek iedereen uit de straat zien glunderen en ik niet? Daar moet ik niet aan denken.

Het is een mengeling van jaloezie en hebzucht die ik blijkbaar niet in de hand heb.

Goed, de envelop dus. De prijs is een lullig kookboekje van de in onze boekenkast overaanwezige, slissende doch sympathieke kok Jamie Oliver… Oude recepten in een nieuw, handzaam postcode-jasje. Net als de voorgaande Stroopkoeken, Ben & Jerry’s ijs, Hema-taart en kaartjes voor Ponypark Slagharen. Ik kan  mij niet aan de indruk onttrekken dat we hier met de zoveelste marketing-actie te maken te hebben, in tegenstelling tot de waarde die er door de loterij aan toe wordt gedicht en dus opgenomen in hun royale prijzenpot.

En toch blijf ik -ondanks alles- trouw aan mijn afwijking:  het maandelijks blijven storten aan deze verdachte organisatie.

De laatste envelop bevat mijn WOZ-waarde… Hé, ik heb de jackpot al lang geleden gewonnen. Door het kopen van een huis in de juiste buurt. Misschien toch maar stoppen dan…

[efspanel style=”callout” type=””]
[efspanel-header]
Jon-patrick Terleth
[/efspanel-header]
[efspanel-content]

Jon is geboren op de Prof. Lorentzlaan maar dat bleek geen garantie voor een universitaire studie. Opgegroeid aan de Amsterdamseweg is hij uiteindelijk gestrand in de Patrimoniumbuurt. Nu is hij vader van vier kinderen en getrouwd met een meisje van het schildersbedrijf van 300 meter verderop.
Nee, avontuurlijk is hij niet. Hij heeft gewerkt voor o.a. Intermediair, Elseviers Nursing, Donald Duck & VTWonen. Maar sinds 2005 is hij de (mede-)bedenker en eigenaar van Spokk, de lasergame voor kinderen, misschien wel de grootste publiekstrekker per vierkante meter van Amstelveen.

[/efspanel-content]
[/efspanel]