Het is voorjaar 1985, het voetbal in Nederland kruipt langzaam uit een heel diep dal. Ajax had in Amsterdam slechts 156 leden binnen de officiële fanclub, de rest woonde net als de spelers vooral in de randgemeenten als Purmerend, Diemen, Almere, Amstelveen en ver daarbuiten. Gemiddeld bezoekersaantal hooguit 14.000 en ik zat daar regelmatig bij. De grote spelers van 1988 en daarna hadden toen nog vlassnorretjes waren nog onstuimig en ook internationaal nog niet in hun beste vorm.
Oranje had ook toen een slechte start in de voorrondes voor het WK van ’86. Om nog de play-offs te halen moest er uit gewonnen worden tegen het taaie Hongarije. Het liep niet en daar kwam hij dan, Ajacied, geboren Utrechter met een hip matje en dito snor maakte linksbuiten Rob de Wit vanuit het niks een geweldige goal. Redding leek nabij. Helaas, België bleek over de volgende twee wedstrijden te sterk. Maar toch, de redders van het Nederlandse voetbal werden zichtbaar, met publiekslieveling Rob de Wit daar middenin.
Een jaar later tijdens zijn vakantie liep deze prachtige voetballer -zo-een die je wilde zijn op het pleintje- een hersenbloeding op. Ik was net achttien, schrok daar erg van en met mij heel de toenmalige voetbalwereld.
Internationaal staan wij er nu ook weer lastig voor. Maar de contouren van nieuwe redders van deze generatie worden ook nu weer langzaam zichtbaar. Ajax bereikte met een superjong team zelfs de EL-finale. Vanuit Amsterdam-Zuid startte Henk Spaan in het Parool al jaren geleden een campagne om de rest van Nederland zo snel mogelijk te laten genieten van de kunsten van een kleine speler uit Amsterdam-West: Appie Nouri.
Ik zag dit grote kleine talent en rolmodel afgelopen zaterdag live op tv gaan liggen. Dat voelde niet goed en als vader van vier kinderen probeerde ik sindsdien de hele week het laatste nieuws te krijgen over zijn herstel. Het leek langzaam beter te gaan. Tot gisteren rond het middaguur het slechtst mogelijke nieuws binnenkwam. Ik zag het niet aankomen. Wat een drama voor hem, zijn familie, vrienden, Ajax en alle fans.
Ruim dertig jaar zit er tussen, maar ik zie overeenkomsten en als ik de reactie van mijn kinderen zie, bedenk ik mij dat blijkbaar iedere generatie zijn Robbie de Wit moet hebben. Misschien wel om in te zien dat voetbal slechts een bijzaak is en het dierbare leven kwetsbaarder dan we denken. Maar man, wat had ik graag, net als destijds bij Robbie deze parel steeds feller zien gaan schijnen.
[efspanel style=”callout” type=””]
[efspanel-header]
Jon-patrick Terleth
[/efspanel-header]
[efspanel-content]
Jon is geboren op de Prof. Lorentzlaan maar dat bleek geen garantie voor een universitaire studie. Opgegroeid aan de Amsterdamseweg is hij uiteindelijk gestrand in de Patrimoniumbuurt. Nu is hij vader van vier kinderen en getrouwd met een meisje van het schildersbedrijf van 300 meter verderop.
Nee, avontuurlijk is hij niet. Hij heeft gewerkt voor o.a. Intermediair, Elseviers Nursing, Donald Duck & VTWonen. Maar sinds 2005 is hij de (mede-)bedenker en eigenaar van Spokk, de lasergame voor kinderen, misschien wel de grootste publiekstrekker per vierkante meter van Amstelveen.
[/efspanel-content]
[/efspanel]