Picknicken, wijn, muggen, veel muggen en oh ja, nog een toneelstuk. Het Bostheater is al tientallen zomers lang ongekend populair door de bijna cultachtige setting die wordt voorgeschoteld. Deze is zo overweldigend dat de hoofdzaak vaak wordt vergeten. Vraag na afloop aan het publiek waar het theaterstuk nou daadwerkelijk over ging en geheid dat een groot aantal je met een verbaasde blik aankijkt. Toneel? Nee, je kan beter vragen welke wijn er is genuttigd en welke smaak hummus er op de toastjes werd gesmeerd.
Toneel kijken in het Bostheater staat synoniem aan een avondje gezelligheid of romantiek in een werkelijk fantastische decor. Iedereen is lief en aardig en als je fles wijn leeg is, biedt je buurman je uit het niets een gevuld glaasje aan. Het Amsterdamse Bos op z’n best.
Voor wie Shakespeare allemaal een beetje te zwaar is, wordt sinds vijf jaar een alternatief geboden. In het Bostheater staat nu ook muziek geprogrammeerd en er hebben al veel klinkende namen op het podium gestaan. Goed, je mag bij de concerten niet je eigen picknickmand en wijn meenemen. Maar dat is netjes opgelost en wordt binnen de hekken allemaal keurig aangeboden. Inderdaad, ook de picknickmand gevuld met hummus, quinoa en allerlei andere etenswaren die je louter bij een hippe biologisch verantwoorde supermarkt kan kopen. Klein detail: de mand is een zak. Maar wie maalt daar om?
De muzikale boshappeningen trekken wel ander publiek aan. Zoals maandagavond bij The Common Linnets van Ilse de Lange. Natuurlijk komt een groot aantal liefhebbers en kenners op z’n Amstelveens controleren of Ilse net zo mooi kan zingen als op de plaat. Maar er zijn ook mensen die op de bonnefooi een kaartje hebben gekocht. ‘Omdat dat songfestivalliedje zo leuk was’. En om te picknicken.
Bij een uitverkocht Bostheater ontstaat er dan een probleem. Tenminste, bij sommigen. Een geblondeerd tweetal dat voor een picnicktas 35 euro aftikte, had de indruk dat het glutenvrije oer-desemspeltvolkorenbrood en de potten hummus ook een eigen zitplaats verdienden. De verbouwereerde blik nadat iemand vroeg een beetje in te schikken werd gevolgd met door de snerende toevoeging: “Nee, dat doe ik niet. Dan had u maar om half zeven moeten komen.â€
Uiteindelijk zette de organisatie het hummusmutsen voor het blok met het inschikspelletje. Iedereen deed mee en het brood met smeersels verdween noodgedwongen met veel tegenzin in de tas. Dankzij enkele flessen rosé zongen de twee bij het concert uit volle borst ‘Jolene’ en ‘Calm after the Storm mee’. Twee nummers voor het einde besloten de dames echter het openluchttheater te verlaten.
En dat was net te vroeg. Want bij het laatste nummer vroegen de Common Linnets aandacht voor de verschrikkelijke gebeurtenissen in Charlottesville. Dat het met een beetje verdraagzaamheid allemaal wat gemakkelijker zou gaan op deze aardkloot. Of anders gezegd: dat je ego en je potje hummus best weleens plaats mogen maken voor een medemens.
Ernst Jan Wilhelmis