Het is 1980, mijn hoofdmeester van de Julianaschool heeft mij in al zijn wijsheid (en blijkbaar die van de Cito) naar het vwo gestuurd en omdat mijn broer daar net afzwaaide van het gymnasium dacht ik dat ik naar het Hermann Wesselink College zou moeten.
Daar aangekomen was het mij al snel duidelijk dat het een heilloze missie zou worden. Veel te veel kinderen, veel te groot. Mijn concentratie was ver te zoeken. De focus lag bij Capi Lux en de uitdaging bij Sint Martinus. Maar zeker niet aan de Startbaan.
Om het jaar dragelijk door te komen gaf ik mij op voor de feestcommissie, de school had namelijk een jubileum te vieren. De A4’tjes ‘Stem op Jon = bier voor de brugklas’ of iets dergelijks zullen het goed gedaan hebben, want ik werd gekozen. Ook werd ik voor één van de zaalvoetbalteams van de brugklas de aanvoerder en deed ik mee met iets onbestendigs op de achtergrond van het Scapinoballet dat langskwam.
Allemaal leuke zaken om mij niet te veel bezig te houden met wiskunde, Nederlands en andere vakken. Het rapport aan het einde van het jaar liet een voldoende zien voor geschiedenis en… eigenlijk was dat het enige boven de streep. Dit zorgde voor een enkeltje naar Mavo Zonnestein, een hele prettige, kleine school aan de gelijknamige straat midden in Amstelveen, maar dat is een ander verhaal.
Terug naar de ‘hel’ van de Startbaan. Al zwoegend ben ik dat jaar doorgekomen, leuke klasgenootjes, dat was zeker niet het probleem. En al helemaal niet het uitstapje dat je kon maken tijdens een tussenuur of één van de bovenstaande activiteiten. Dat was namelijk een patat speciaal halen bij De Vulkaan aan de Van Der Hooplaan: een rechthoekig somber houten gebouwtje tussen de al even sombere uitziende flats.
Zelf kwam ik uit de buurt van snackbar Booster, Van Leeuwen en Snackhouse maar De Vulkaan gaf verreweg de meeste frietje voor je geld en gefrituurde aardappelreepjes waren nog lekker ook.
In de jaren die volgden ben ik er regelmatig teruggekomen; een frietje om voor om te rijden dus. Het was ook een soort café, waar de man, met een traan aan de bar, zo in een Hazes-liedje had kunnen figureren, om vervolgens zijn hele dagloon in de gokkast te smijten. (Ach vaderlief, toe drink niet meer)
Op een gegeven moment was het geen snackbar meer en fietste ik er alleen nog langs om mijn kinderen naar school te brengen.
Afgelopen week las ik dat de gemeente het pand gaat slopen, omdat het een bouwval zou zijn. Ik denk dat dat wel eens zou kunnen kloppen. Maar als ik straks langs die lege plek rij, krijg ik waarschijnlijk toch weer trek, en dat is best jammer. Waar moet ik nu heen voor een nostalgisch patatje? Het Keerpunt? De Poeloever? Allemaal al weg…
Gelukkig komen daar moderne snackcorners voor terug zoals De Frietfabriek, het omrijden weer waard. En wie weet, schrijft in 2045 iemand daar weer een stukje over. Zou zo maar kunnen!
[efspanel style=”callout” type=””]
[efspanel-header]
Jon-patrick Terleth
[/efspanel-header]
[efspanel-content]
Jon is geboren op de Prof. Lorentzlaan maar dat bleek geen garantie voor een universitaire studie. Opgegroeid aan de Amsterdamseweg is hij uiteindelijk gestrand in de Patrimoniumbuurt. Nu is hij vader van vier kinderen en getrouwd met een meisje van het schildersbedrijf van 300 meter verderop.
Nee, avontuurlijk is hij niet. Hij heeft gewerkt voor o.a. Intermediair, Elseviers Nursing, Donald Duck & VTWonen. Maar sinds 2005 is hij de (mede-)bedenker en eigenaar van Spokk, de lasergame voor kinderen, misschien wel de grootste publiekstrekker per vierkante meter van Amstelveen.
[/efspanel-content]
[/efspanel]
