Column: Het Groene Gras

Net zoals u waarschijnlijk, ben ook ik geschokt. Erg geschokt zelfs. En boos? Ja, boos ben ik ook. Maar ik ben voornamelijk teleurgesteld. Heel diep teleurgesteld. En ja, ik heb het inderdaad over de plotseling opgestapte wethouder. Opgestapt omdat hij, zoals de gemeente het omschreef, ‘laakbaar chatcontact met een zestienjarige heeft gehad’.

Ik weet het, het is een persoonlijke en zeer delicate kwestie, waarbij je af kunt vragen of je daar wel een column aan moet wijden. Maar er niet over schrijven, zou zoiets zijn als boter op je hoofd hebben. Alleen in mijn geval gaan boter en een kaal en warm hoofd niet goed samen, dus er geen aandacht aan besteden was geen optie.

Vooralsnog zijn wij als buitenstaanders onbekend met de feiten. Maar door het resoluut handelen van de gemeente, kunnen we wel enigszins opmaken dat de feiten onomstreden zijn. Feiten die waarschijnlijk toch al niet meer tellen. Het stempel is gedrukt en het volk staat klaar met pek en veren. Al of niet terecht, laten we ons toch vooral drukker maken om het slachtoffer dan om de dader. Daarnaast zijn uw schok en boosheid waarschijnlijk net zo groot als die van mij, dus u heeft mijn gevloek, getier en krachttermen niet nodig. Daar zou trouwens ook niemand wijzer van worden of wat mee opschieten.

Toch is het voornamelijk de diepe teleurstelling die bij mij overheerst. Niet de teleurstelling in de bestuurder, maar wel de teleurstelling in de man, de echtgenoot en in de vader die hij is. En de teleurstelling dat ik simpelweg niet begrijp wat je überhaupt bezielt om zoiets te doen. Je hebt een geweldige vrouw, samen een mooi kind, een prima carrière en dan dit. Ik begrijp het niet. Ik begrijp het simpelweg niet…

Helaas is hij niet de enige met dit soort fratsen en zie ik dit soort dingen vaker gebeuren met mannen die de veertig zijn gepasseerd. Ik denk namelijk dat er iets raars is met sommige mannen uit de veertigplus-categorie. Ik heb er meerdere gezien die opeens volledig de kolder in hun kop kregen. Opeens klopt er niets meer in hun leven en moet het allemaal anders. Maar dan ook echt rigoureus anders. Andere vrouw, en dan het liefst eentje zo groen als gras. Andere baan, want je wilt na twintig jaar in de file staan toch ook een keer je hart achterna. Vervolgens nog even de wereld veroveren of in ieder geval op z’n kop zetten. Noem het een midlifecrisis of noem het midlife-twijfels, noem het een verlate jeugd of noem het absolute idioterie. Er zal wel een verklaring voor zijn, maar omdat ik het niveau van polderpsycholoog nooit ontstegen heb, zal ik het waarschijnlijk nooit begrijpen.

Dat je het allemaal wel eens helemaal anders wilt, dat begrijp ik ook nog wel. Maar vraag je je tegelijkertijd ook af, ten koste van wie of wat dat allemaal gaat? Wie is er de dupe van dat jij het opeens allemaal anders wilt?

Ik weet niet hoe het met die andere veertigplussers gaat, maar als ik in de spiegel kijk, zie ik een kaal en dik mannetje van achtenveertig. Een kaal en dik mannetje die elke dag onze lieve heer op z’n blote knietjes dankt, dat ie het zo getroffen heeft met een geweldige vrouw, een mooi gezinnetje en een meer dan prettig leven. En waarschijnlijk zouden veel meer veertig plussers dat moeten doen. Maar helaas hebben ze dat nog niet door. Die denken namelijk dat het gras bij de buren groener is. Die denken dat als je laakbaar chatcontact hebt met zestienjarigen, je zelf opeens ook twintig jaar jonger bent. Mannen die de klok terug willen draaien, omdat ze de uitspraak ‘Als ik toen eens wist, wat ik nu weet’ daadwerkelijk tot leven willen laten komen. Die denken dat als je als veertigplusser op vrijdagavond Abina binnenstapt, de twintigjarige blondines met cupmaat D wel aan je lippen zullen hangen. Of jij aan die van hun. Yeah right, keep dreaming.

Dus beste veertigplus mannen in de midlife-twijfel-categorie; ook jullie zullen waarschijnlijk in de spiegel een kaal en dik mannetje zien. Als je in die spiegel toch graag iemand anders zou willen zien, zorg dan in ieder geval dat je er niemand pijn of verdriet mee doet. Wat je ook gaat doen.

Koop een cabrio of een boot, haal je motorrijbewijs en een oude Harley Davidson, maar doe er niemand pijn of verdriet mee. Gooi je stropdas af, trek een paar kekke bonte schoenen aan en droom van een carrière als DJ, maar doe er niemand pijn of verdriet mee. Ga met bomen fluisteren in het Amsterdamse bos, smijt met je spaarcenten in een Las Vegas casino en ga ademhalingslessen volgen op Ibiza, maar doe er niemand pijn of verdriet mee.

Laat anders in het uiterste geval je voor- en achtertuin compleet betegelen of asfalteren. Of voor de zekerheid allebei. Zo hoef je in ieder geval nooit meer te vergelijken of het gras bij de buren groener is.

[efspanel style=”callout” type=””]
[efspanel-header]
Jeroen Franken
[/efspanel-header]
[efspanel-content]

foto1

Jeroen Franken (1969) noemt zichzelf een ‘die-hard Amstelvener van de 4e generatie’. Hij groeide op in de Oude Karselaan, doorliep het Amstelhoven en het KKC, is actief bij lokaal maatschappelijke initiatieven en woont samen met Natasha en hun zoon Bobby in de Westwijk.

Met zijn bedrijf Blue Fish helpt hij bedrijven en organisaties bij de inzet van Social Media en is hij actief lid van de Ondernemersvereniging Amstelveen. Bij voorkeur spreekt, traint, schrijft en blogt hij over social media, LinkedIn en ondernemen, maar voor RTVA schrijft hij ook graag over ‘zijn’ Amstelveen.

(follow via @BlueFishConsult & info via DeLinkedinExpert.nl)
[/efspanel-content]
[/efspanel]