AMSTELVEEN – Het weer werkt afgelopen vrijdagavond niet mee als in P60 eigthies gothic band The Cure door Prof. Nomad wordt geëerd. De post punk muziek van Cure frontman Robert Smith met zijn getoupeerde haar, make-up en gekwelde stem trekt geen zonneaanbidders.
Supportact is die avond Mimile. Zangeres/bassiste Emilie Blom (The Scene) is dressed to the occassion in een zwart kanten jurk die Gothic-icoon Siouxsie niet zou hebben misstaan. Zij brengt met haar groep zo’n tien nummers van hun twee albums ten gehore, die opvallen door de verschillende muziekstijlen.
Zomers geklede Cure fans van alle leeftijden applaudisseren verwachtingsvol wanneer Prof. Nomad uiteindelijk het podium betreedt. 
Zal het de fragiele Carol van Dijk lukken om geloofwaardig een stevige Robert Smith neer te zetten?
Openingsnummer is The Cure’s live-favoriet sinds eind jaren zeventig 10.15 Saturday Night. Daarna volgt het op L’étranger van Camus geïnspireerde Killing an Arab. Van Dijk (Bettie Serveert) heeft deze avond haar Canadese accent voor een ‘Crawley-Brits’ accent ingewisseld. Als in trance zingt ze met gesloten ogen en veel expressie.
Boys don’t cry – in 1986 succesvol voor de tweede keer uitgebracht – wordt door het publiek bescheiden meegezongen. De verschillende nummers worden achter elkaar gespeeld en nauwelijks aangekondigd. Doorgewinterde Cure fans kennen de songs immers uit hun hoofd.
Zo kan ook het hypnotiserende A Forest op bijval rekenen. 
‘I hear her voice. Calling my name. The sound is deep. In the dark. I hear her voice. And start to run. Into the trees. Into the trees’.
Prof. Nomad weet de liveversie van de song pitch perfect uit te voeren. De strakke ritmesectie en de gitaarsolo’s van Peter Visser klinken authentiek.
In between days, Let’s go to bed en Lovecats brengen het publiek in een vrolijker stemming. De psychedelische sfeer van Catterpillar wordt opgevolgd door het claustrofobische Close to me.
Er mag best gedanst worden
Na The perfect girl spreekt bassist Bartel – Prof. Nomad himself – het publiek toe. “Jullie zijn een heel ander publiek dan bij de Bowie tribute. Er mag best gedanst wordenâ€. 
Dat laat men zich geen tweede keer zeggen en mensen dansen uitbundig mee op Why can’t I be you? ‘Everything you do is irresistible. Everything you do is simply kissable. Why can’t I be you?’
Het melancholieke nummer Love song zorgt voor een rustig intermezzo, maar er wordt weer verder gedanst zodra de eerste tonen van Just like heaven klinken.
Na een lange uitvoering van het griezelige slaapliedje Lullaby betekent het zonnige Friday I’m in love de afsluiter van de set.
Carol verontschuldigt zich dat de set is afgelopen. Het publiek wil van geen ophouden weten en roept songtitels als verzoeknummers. Democratisch besloten worden als toegift Love song, Boys don’t cry en A Forest nog een keer gespeeld.
Hiermee komt helaas een einde aan een door Prof. Nomad met verve uitgevoerde trip down memory lane. ‘Yesterday I got so old, I felt like I could die, Yesterday I got so old, It made me want to cry….’
Fotografie: Dinger Knoop