Column: Kerstzweer

Ik botste bijna tegen hem op, we stonden samen in de rij bij de kassa van de Appie. Het was een lange, dunne man in een beige, korte regenjas, een donkerbruine broek en bruine schoenen met spekzolen. Bovenop zijn lip hing een snor, grijs met aan de onderkant een geel-bruin gekleurd randje. Een roker. Op de band stonden zes halve liters supermarktbier, merk onbekend.

“Sorry”, mompelde ik, direct na onze bijna botsing.
“Geeft niks pik”, antwoordde hij. “Ken gebeuren.”
Zijn vriendelijke, zachte stem paste niet in het plaatje wat ik in mijn hoofd van hem geschetst had.

“Feestje?”, zei ik nu, wijzend op het bier.
“Ach nee, ik ben alleen thuis, dus ik dacht, ik maak het gezellig. Biertje erbij, zet ik een filmpie op en volgens mijn is er nog foebal ook.” Zijn accent was onmiskenbaar plat Amsterdams.

“Ja klopt, Ajax speelt vanavond. Thuis, maar ik weet niet tegen wie”, zei ik.
“Ik dacht Vitesse, of Willem II, dat ken ook. Maken we er toch een beetje een feessie van. Kijk, als je net zoals ik al een aantal jaar alleen bent, moet je er soms maar gewoon het beste van maken. Sinds me vrouw dood is doe ik weinig leuke dingen meer. Vroeger deden we veel samen hoor man, maar ja, nu is het voor mijn wat lastiger he, zo zonder partner. Kanker had ze.”

Ik slikte.”God, wat naar.”

De man stond ondertussen bij het pinapparaat, de caissière haalde de blikken over de scanner en duwde de blikken de band op. Langzaam gleden ze naar beneden. Er klonken vier piepjes, daarna nog drie snelle piepjes achter elkaar ter bevestiging dat de man betaald had.

“Kijk man, het leven loopt soms niet zoals je zou willen dat het zou lopen. Mijn vrouw werd plotseling ziek, kort daarop hoorden we van de uitzaaiingen, twee maanden later bracht ik haar weg. Sta je er plotseling alleen voor. En ik ben niet zielig hoor, man nee, maar je hebt gewoon effe nergens meer zin in, weet je wel? We waren godverdomme 52 jaar samen! Dan wordt een feessie vieren wel een dingetje, snap je? Kijk, toen Ria nog leefde kwamen we nog wel eens ergens, belde mensen ons voor een feessie hier of een feessie daar, maar God man, dat gebeurt dan plots niet meer, begrijp je?”

“Euh nee, sorry..”

Inmiddels waren mijn boodschappen ook door de caissière gescand en was het mijn beurt om te pinnen.

“Luister, het is een beetje zoals hiero”, zei hij nu, wijzend naar de uitgang van de supermarkt, de hal en de roltrap. “Die godvergeten Kerstzweer! Nu al! Begrijp jij het?”

“Nee, sorry..?”, herhaalde ik.

“Man! Kijk, je moet het zo zien: ik kom hier voor mijn boodschappies, en wordt dus verplicht mee te doen aan die plastic gezelligheid. Overal alweer kerstbomen, kerstballen en andere kersttroep in elke etalage. En oh oh oh, wat hebben we het gezellig! Nou ik ken je vertellen dat ik er geen ene reet aan vind!”

“Ik vind het…altijd wel leuk..?”, antwoordde ik voorzichtig, niet wetende waar hij met zijn verhaal heen wilde.

“Ze kenne de pestpokkepleuris krijge met hun kerst! En neem die hele zweer er ook maar bij! Wat moet ik daar nou mee, as alleenstaande kerel? Geforceerd leuk zitten doen, nou ik doe er niet aan mee!”

“Wat vond uw vrouw eigenlijk van kerst?”

“Mijn vrouw zei altijd: krijg de kanker maar met je kerst. Nou, dat kreeg ze er dus van. Kutkerst!”

Ik schrok van de harde woorden van de man en wist niet hoe ik moest reageren. Ik deed net alsof ik heel druk bezig was met het inpakken van mijn boodschappen.

“Ja sorry hoor”, ontdooide hij nu, “dat klinkt misschien niet heel aardig, maar ja, dat vond ze er van. En als ik dan zo rondloop en al die kerstzooi zie staan hierzo, dan wordt dat gevoel van alleen zijn zo bevestigd snappie? Ik mag lijen dat je er nooit alleen voor komt te staan, ouwe. Fijn weekend he?”

En weg liep hij.

Ik keek hem na en voelde me leeg. Gelukkig was er die avond voetbal op tv.

[efspanel style=”callout” type=””]
[efspanel-header]
Hugo Baudert
[/efspanel-header]
[efspanel-content]

[/efspanel-content]
[/efspanel]