Ik dacht dus écht dat-ie een grapje maakte. Toen ik antwoordde met ‘Hoezo, wil je ruilen dan?’ zag ik zijn gezicht betrekken en werd het mij duidelijk dat hij bloedserieus was. Of ik nog voetbalplaatjes voor hem had. Op zich niet heel vreemd als je dit bij de uitgang van de supermarkt wordt gevraagd. Tenminste, als dat gebeurt door een voetbalmaffe koter van een jaar of tien-twaalf. In dit geval werd mij de vraag gesteld door een volwassen vent van ergens in de veertig. En daar sta je dan toch even raar van te kijken. ‘Uhh… sorry meneer, ik heb ze wel, maar ze zijn voor mijn zoon.’ Er klonk nog een ‘oh jammer’ en ik hoorde hem een volgende klant aanspreken.
Er was een tijd dat ik even snel een supermarkt binnen rende, mijn mandje volgooide met het hoognodige en binnen no-time weer buiten stond. Buiten zonder bonnetje, zonder zegeltjes, zonder spaarpunten, zonder voucher, zonder ander prullaria behalve mijn boodschappen dan, maar wel na netjes betaald te hebben. En de supermarkt die ik dan binnen rende, was vaak een supermarkt die lekker dichtbij of makkelijk op mijn route was. Niets voorkeur voor een specifieke supermarkt en al helemaal geen bonuskaart. Dat laatste omdat ik al snel begreep wat slimme supermarkt-actie-typjes met al mijn bonuskaart-gegevens deden. Dan maar een dubbeltje meer betalen voor het wc-papier, was mijn gedachte altijd. Al met al een vrij overzichtelijk en prettig bestaan van boodschappen doen bij de supermarkt. Toen althans.
Dat prettig overzichtelijke bestaan van boodschappen doen, ligt inmiddels ver achter mij. En de supermarkt die lekker dichtbij of makkelijk op mijn route was, bestaat niet meer. Hij bestaat nog wel, maar ik heb thuis het gevecht verloren naar welke supermarkt ik ga. Verloren van mijn vrouw? Nee, verloren van mijn zoon.
Mocht u het nog niet weten, maar als u kinderen heeft, bepaalt u niet meer waar u de boodschappen doet. Dat doen de kinderen voor u. En niet omdat ze een voorkeur voor bepaalde producten van die ene supermarkt hebben, maar omdat die ene supermarkt zo’n fijne ‘spaar-ze-allemaal-actie!’ heeft, helemaal afgestemd op ons kroost. En dan bij voorkeur zo’n ‘spaar-ze-allemaal-actie!’ waarmee onze koters op het schoolplein en bij de kinderopvang kunnen ruilen met andere kinderen. En een beetje slim supermarkt-actie-typje weet dan, dat je van de populaire spaaritems maar een paar stuks moet verspreiden. Schaarste creëren voor de marktwerking, heet zoiets dan. Bij de laatste ‘Spaar-ze-allemaal-actie!’ van ’s lands grootste grutter, was het voetbalplaatje nummer 24 met Frenkie de Jong waarvoor mijn zoon uren heeft lopen leuren. Op het schoolplein en op de kinderopvang gedroeg hij zich af en toe als een zonnebrillenverkoper op een Spaans strand. En u raadt het al, nu het einde van deze ‘Spaar-ze-allemaal-actie!’ nadert, zwerven er minimaal vier stuks Frenkie de Jong nummer 24 bij ons in huis rond. ‘Spaar-ze-allemaal-acties’ met wuppies, smurfen, mini-keuken, welpies, troetels, boerderijen, we hebben ze thuis allemaal langs zien komen. Zo nu en dan vind ik nog wel eens een verdwaald hard-kartonnen schaap of een piepklein rolletje Bolletje tussen de kussens van de bank.
Zo werd ik door mijn zoon dus lange tijd richting de Appie gedirigeerd vanwege de voetbalplaatjes. Hij is nog nooit zo graag mee geweest boodschappen doen en het liefst zorgde hij er ook nog voor, dat we met een extra vol mandje richting kassa gingen. Want bij elke tien euro die we uitgaven, kreeg hij weer een extra voetbalplaatje. Pas bij onze derde gezellige gang samen naar de supermarkt, viel bij mij het kwartje waarom-ie zo graag mee wilde. Sukkel dat ik er ben. En als u vindt dat FC Barcelona met 86 miljoen euro veel betaalde voor Frenkie de Jong, ik denk dat ik inmiddels ook al aardig in de buurt van dat bedrag kom. Maar dan om Frenkie de Jong als voetbalplaatje nummer 24 te bemachtigen.
Om nog een stapje verder te gaan, hebben de slimme supermarkt-actie-typjes een volgende ‘Spaar-ze-allemaal!’ actie bedacht; plaatjes van onze eigen kinderen bij de plaatselijke sportverenigingen. Superleuk idee natuurlijk, maar zo werden wij als ouders door onze kinderen richting alweer een andere supermarkt gedirigeerd; de plaatjes van klasgenootjes en vriendjes bij MYRA en Sporting Martinus moesten worden gespaard.
En eerdaags word ik door mijn zoon naar alweer een andere supermarkt gedirigeerd. Er komt namelijk ook een ‘Spaar-ze-allemaal!’ actie van zijn eigen Roda’23, waar hij zelf als voetbalplaatje instaat. Ik ga dus straks weer gezellig met mijn zoon boodschappen doen bij wederom een andere supermarkt. Hij in de hoop zijn eigen persoonlijke voetbalplaatje te kunnen scoren, ik wetende dat slimme supermarkt-actie-typjes voornamelijk aan marktwerking denken.
Sta er dus alstublieft dan ook niet raar van te kijken, als ik straks als volwassen vent van in de veertig, u aanspreek bij de uitgang van een supermarkt. Ik wil alleen maar drie stuks plaatje nummer 24 Frenkie de Jong ruilen, voor een enkel plaatje nummer 84 van Roda’23.
[efspanel style=”callout” type=””]
[efspanel-header]
Jeroen Franken
[/efspanel-header]
[efspanel-content]
Jeroen Franken (1969) noemt zichzelf een Beroeps-Amstelvener van de 4e generatie. Als zoon van een duivenmelker zag ie ze vliegen in de Oude Karselaan, vloog ie zelf uit naar het Uilenstede, Keizer Karelpark en Middenhoven, maar is alweer jaren geleden in de Westwijk geland, samen met Natasha en hun zoon Bobby.
Als ondernemer en ‘online druktemaker’ doet hij iets met Social Media, mag hij zich Officieel LinkedIn Ambassadeur noemen en is hij ‘bestuurslid op sneakers’ bij de Ondernemersvereniging Amstelveen. Bij voorkeur spreekt, traint en schrijft hij over social media, LinkedIn en ondernemen, maar voor RTVAmstelveen schrijft hij graag over ‘zijn’ Amstelveen.
(follow via @BlueFishConsult & info via DeLinkedinExpert.nl)
[/efspanel-content]
[/efspanel]