Column: Schouderklopjes

De kans is vrij klein dat u ooit op maandagochtend om half acht op het Sjinjuku treinstation in Tokyo heeft gestaan. Sjinjuku is het grootste treinstation ter wereld waar dagelijks zo’n 3 miljoen reizigers passeren. 3 miljoen. Per dag. Dat zijn alle dagelijkse reizigers van Amsterdam Centraal, Zuid WTC en RAI bij elkaar opgeteld, en dan keer zes. Ik heb wel eens op maandagochtend om half acht op Sjinjuku gestaan en daar moest ik de afgelopen week geregeld aan terugdenken.

Toen ik op Sjinjuku arriveerde, kwam ik terecht in een niet te beschrijven mensenmassa. Dit had ik nog nooit meegemaakt en ging al mijn besef te boven. Mijn reisgenoot Hideyuki zag de verbazing in mijn ogen en vroeg mij of alles wel OK met me was. Ik vertel hem dat Sjinjuku aan Nederlanders niet uit te leggen valt, laat staan dat een Sjinjuku in Nederland zou kunnen bestaan. Zo enorm veel mensen, allemaal georganiseerd en gedisciplineerd op een kluitje. Een mierenhoop aan mensen die serieus rekening houdend met de ander, op een uiterst geordende manier toch hun weg weten te vinden. Geen onvertogen woord, geen enkele boze blik en geen enkel geduw of getrek. Een Sjinjuku zou in Nederland volledig ondenkbaar en onmogelijk zijn.

De afgelopen twee weken hebben bewezen, dat ik er toen volledig naast zat. Sjinjuku taferelen kunnen wel degelijk in Nederland. In een chaotische situatie toch gedisciplineerd en geordend je weg vinden, zonder een onvertogen woord, boze blik of ten koste van anderen. Nederland heeft begrip voor de bizarre situatie en de ingrijpende gevolgen die dat met zich meebrengen. Belangrijker nog, naast het begrip hebben we ook direct gehandeld naar de nieuwe situatie en uitzonderlijke maatregelen. En daarvoor wil ik ook naar u en volgens eeuwenoud Japanse gebruik, een hele diepe buiging maken.

Nederlanders zijn over het algemeen stronteigenwijs, op zichzelf gericht en vaak van mening dat regels niet voor hen gelden. Maar binnen no-time kreeg iedereen te maken met een situatie, waarin simpelweg geen ruimte is voor eigenwijsheid, ego’s en wangedrag. En razendsnel wisten we ons daarop aan te passen. En ik vind dat knap. En ja, u heeft gelijk, soms handelen mensen nog steeds niet afdoende of handelt men alleen uit eigen belang. En ja, sommigen nemen Appie’s Hamsteren-reclame iets te letterlijk. Maar in grote lijnen zijn we met z’n allen in staat geweest, om binnen enkele dagen ons leven op z’n kop te zetten. Of te laten zetten, net hoe u wilt. En nogmaals, ik vind dat heel bijzonder.

Dat leuke kantoor waar ik normaal gesproken werk, is op een enkele collega na, nu grotendeels leeg en verlaten. Dat is noodzakelijk en begrijpelijk, maar nu mis ik wel collega Pieter. Pieter is een beetje de nestor van onze club en heeft een hele bijzondere gewoonte. Zo nu en dan, zonder reden en aankondiging, staat Pieter onverwachts op en gaat iedereen stuk voor stuk langs. Pieter geeft je dan een klopje op je schouder, knikt goedkeurend naar je en zegt dan steevast dat je goed bezig bent en dat ie trots op je is. Het is een mooi ritueel waarna iedereen weer met een glimlach verder gaat.

En eigenlijk verdient iedereen nu een Pieter-momentje. U dus ook. Een Pieter-momentje omdat ook u zich razendsnel heeft aangepast aan de nieuwe situatie. En dus een schouderklopje voor de 1.5 meter afstand die u houdt en voor het kuchen in uw mouw. Voor het niet schudden van handen en voor het wel regelmatig goed wassen ervan. Een schouderklopje voor uw begrip dat de dagelijkse gang van zaken volledig op z’n kop staat en een schouderklopje voor uw begrip dat niemand weet waar dit naartoe gaat. En bovenal een schouderklopje omdat u juist nu een extra stapje doet voor de kwetsbaren binnen onze samenleving.

De corona-crisis doet me terugdenken aan nog niet zo lang geleden, toen er op het Malieveld een enorme mensenmassa stond. Gelukkig nog geen Sjinjuku-mensenmassa, maar wel een massa van hard werkende zorgprofessionals die een beetje meer wilden dan alleen een Pieter-momentje. Een Malieveld vol met mensen die nu door koning en consorten betiteld worden als cruciale helden die onze samenleving in crisistijd draaiende houden. Zullen we daarom nu alvast afspreken dat er nooit, maar dan ook nooit meer, zo’n cruciale held op het Malieveld hoeft te staan. Alvast bedankt, ook namens Pieter.

Jeroen Franken (1969) noemt zichzelf een Beroeps-Amstelvener van de vierde generatie. Als zoon van een duivenmelker zag-ie ze vliegen in de Oude Karselaan, vloog-ie zelf uit naar het Uilenstede, Keizer Karelpark en Middenhoven, maar is alweer jaren geleden in de Westwijk geland, samen met Natasha en hun zoon Bobby.

Als ondernemer en ‘online druktemaker’ doet hij iets met Social Media, mag hij zich Officieel LinkedIn Ambassadeur noemen en is hij ‘bestuurslid op sneakers’ bij de Ondernemersvereniging Amstelveen. Bij voorkeur spreekt, traint en schrijft hij over social media, LinkedIn en ondernemen, maar voor RTVAmstelveen schrijft hij graag over ‘zijn’ Amstelveen.

(follow via @BlueFishConsult & info via DeLinkedinExpert.nl)