AMSTELVEEN – Toen de Kudelstaartse Leroy en zijn vrouw zes weken geleden hun tweede kindje kregen, was de coronacrisis nog iets wat zich ver van Nederland afspeelde. Inmiddels is het gezin keihard van hun roze wolk gevallen nu blijkt dat hun kersverse zoon Tyler besmet is met het coronavirus en ligt de kleine in het Amstelland Ziekenhuis. “We zitten met onze handen in het haar.”
“Tyler wilde maar niet eten”, vertelt vader Leroy. “We dachten eerst een koemelkallergie. We zijn overgegaan op andere voeding, ook dat hielp niet. Gistermiddag ging hij nog moeilijker eten en toen zeiden we tegen elkaar ‘dit klopt niet’.”
Leroy en zijn vrouw Natasja gaan naar de huisarts om erachter te komen wat er met hun kindje aan de hand is: “De huisarts dacht aan een luchtweginfectie. Om het zekere voor het onzekere te nemen, is besloten hem op corona te testen.”
Leroy en zijn vrouw krijgen de schrik van hun leven als de test positief blijkt te zijn: “Mijn vrouw en ik hebben wel tien minuten staan janken. Je weet niet waar je aan toe bent. We zitten met onze handen in het haar”, vertelt Leroy. “Tyler kan zich niet uiten. Je wil hem helpen maar weet niet hoe. Je hoort aan zijn ademhaling dat hij schor is en dat gaat door merg en been”, vult hij aan.
Vraagtekens
Tyler is opgenomen in het Amstelland Ziekenhuis in Amstelveen samen met Natasja. Leroy blijft thuis om voor hun 2-jarige zoontje Ryan te zorgen. “Mijn vrouw is heel erg down en zit nu in een klein kamertje met Tyler. Dat is moeilijk. Je wil er gewoon voor ze zijn, dat kan nu niet. We weten nog niet wanneer ze weer naar huis mogen. Er zit nog geen verbetering in zijn gezondheid.”
Hoe het kindje het virus heeft kunnen krijgen, is lastig te zeggen. Toch heeft Leroy wel een idee: “Ik ben vrachtwagenchauffeur dus kom ik door heel Nederland. Ik heb geen contact gehad met andere vrachtwagenchauffeurs maar iemand hoeft maar net even te hoesten en je hebt het”, verklaart hij de besmetting van zijn zoontje.
“We hebben Tyler juist echt binnen gehouden. We hebben mijn ouders , schoonouders en de buren weleens op de koffie gehad maar altijd op veilige afstand.”
Het gezin hoopt door het doen van hun verhaal dat ouders voorzichtiger worden: “Wij waren er ook makkelijk in en dachten dat kinderen het amper konden krijgen. We dachten ‘ach, dat overkomt ons niet’ en moet je nu zien. We willen ouders echt waarschuwen om er niet te makkelijk over te denken.”