Op veertienjarige leeftijd veranderde het leven van Remco Verhoeven (56) in één klap. Letterlijk, want na een flinke klapper tijdens de wintersportvakantie raakte hij verlamd tot aan zijn nek. Inmiddels leeft hij al ruim veertig jaar met een dwarslaesie en kent hij veel downs. Al staat zijn nieuwe biografie Vier Het Leven vooral vol met positieve momenten.
In een speciale Fokuswoning, gelegen in de wijk Middenhoven, zit Verhoeven in zijn rolstoel in de woonkamer. Via een rietje neemt hij een slok thee uit de thermoskan, die aan zijn rolstoel zit bevestigd. Inmiddels doet hij alles vrijwel zelfstandig. Dat was vlak na het ongeluk op zijn veertiende wel anders. “Op dat moment kon ik niets meer, mijn hele leven werd anders,” vertelt hij tegen AAN! Amstelveen. Hij was in april 1980 op wintersportvakantie in Zwitserland, toen precies op 1 april zijn leven compleet veranderde. “En nee, het is geen grap,” schrijft hij zelf op de achterflap van zijn boek. Hij viel van een stapelbed en dat liep helemaal niet goed af.
Val van stapelbed
Remco was een sportieve jongen van veertien. Hij voetbalde en deed daarnaast ook aan skiën. De meeste wintersportongelukken gebeuren op de piste, maar nu was het anders. Dit ongeluk gebeurde in de nacht tijdens zijn slaap. Hij maakte een flinke val van het stapelbed. Doordat hij sliep, kwam het eerst niet goed bij hem binnen. Hij vertelt: “Ik kon niets bewegen, dat is wel heel raar natuurlijk. Toch ging er op dat moment niet zoveel door me heen. Ja, je bent bang, maar je weet niet precies wat er aan de hand is.” Later realiseerde hij zich pas de ernst van het valongeluk. Hij raakte verlamd tot aan zijn nek.
‘Ja, je bent bang, maar je weet niet precies wat er aan de hand is’Remco Verhoeven
Na het ongeluk werd Verhoevens leven meteen anders. Wat had de meeste impact op hem? “Dat ik niets meer zelf kon,” vertelt hij. “En dat je overal hulp bij nodig hebt; overal afhankelijk bent.” Tegenwoordig opent hij zelf de voordeur dankzij technologieën. Hij woont zelfstandig in een speciale Fokuswoning, die volledig is aangepast op het leven met een beperking. Al heeft hij wel 24 uur per dag hulp op afroep, bijvoorbeeld wanneer hij zich wil aankleden of naar bed gaat. Tijdens het revalidatieproces van vier maanden leerde hij omgaan met de dwarslaesie. Na de revalidatie begon het normale leven direct. Verhoeven: “Toen kwam ik weer thuis bij mijn ouders en broers en de volgende dag moest ik meteen naar school. Ik moest weer meedoen met de dagelijkse dingen van het leven.” Wel een leven met een dwarslaesie, waardoor zijn doelen ook veranderden.
Biografie geschreven tijdens lockdown
Zo wilde Verhoeven eigenlijk journalist worden. Vooral schrijven vond hij altijd al leuk. Eerder schreef hij al het boek ‘Cobus in zijn fokus’ met korte verhalen over zijn leven met een beperking in Amstelveen. Het idee voor zijn uitgebreide biografie ontstond tijdens de coronapandemie. “Iedereen ging in lockdown, maar ik nog veel meer door mijn slechte longfunctie,” vertelt hij. “Ik zag bijna niemand meer, alleen mijn ouders nog.” Netflix was zijn beste vriend, maar op een gegeven moment raak je uitgekeken. “Toen dacht ik: laat ik eens aan het verhaal beginnen. In zo’n tien maanden had ik het hele verhaal af. Ik stuurde het naar een uitgever en die wilde het graag uitgeven.”
Vier het leven
Inmiddels viert Verhoeven namelijk het leven weer en daar vertelt hij over in zijn biografie ‘Vier het leven’. Na de revalidatie veranderde zijn leven, raakte hij dromen kwijt, maar ook vrienden. Al heeft hij gelukkig ook veel oude vrienden behouden. “Natuurlijk ben je een deel kwijt, maar dat gebeurt iedereen. Gelukkig heb ik ook hele trouwe vrienden en familie om me heen.” En met deze vrienden gaat hij maar al te graag op stap, bijvoorbeeld naar de kroeg in Amstelveen. Verhoeven komt in de Amstelveense horeca weinig obstakels tegen. “Sommige dingen in de horeca zijn echter nog niet helemaal goed. Ik kan wel overal in, maar nog niet overal zijn aangepaste toiletten.”
Mensen inspireren
Momenteel focust hij zich vooral op het leven en zijn huidige biografie. Blijft hij wel schrijven? “Misschien dat ik altijd nog met iets anders kom, maar daar heb ik nog geen ideeën over. Eerst maar eens kijken wat dit boek gaat doen”. In het boek toont hij aan dat je het leven kan vieren, ondanks de vele ellende in je leven. “Ik hoop mensen te inspireren die het lezen,” zegt hij. “Ik wil laten zien dat er meer zit achter de persoon in de rolstoel. Dat er nog zoveel dingen in het leven te doen zijn.”