In 1974 stapte ik sportpark Overburg op, zwart broekje, rood shirt (Avento) en Quick-schoenen (Piet Tijsterman).
Ome Toon Celie nam mij onder zijn hoede en de komende tien jaar zou ik er als spits spelen. Sint Martinus, op een prachtig gelegen (heem)sportpark, welke plek eigenlijk de bedoeling had om als uitbreiding van de Amstelveense goudkust te fungeren. Maar die bestemming lijkt inmiddels van de baan.
Met deze club maakte ik á la de film ‘All Stars’ een rondgang langs de velden net buiten Amstelveen: RKDES, RKAV, Aalsmeer, KDO, Uithoorn, Pancratius, OSDO, NEA en natuurlijk de clubs uit ons stadje zelf. Je had de grensgevallen aan Het Loopveld zoals Sporting Zuid (Geel met bruin, waarom?) en Arsenal (maar dan in Willem II-outfit). Dan richting de Amstel het nogal saaie en taaie RKAVIC. In Bovenkerk speelde de rivaal: Roda ’23. Tijdens oefenpotjes trof je dan nog weleens zaterdagclub Amstelveen en zondagclub Nautilus… Maar daar kwam ik eigenlijk nooit.
Dan zullen er mensen zijn die zeggen: ‘je mist er eentje, Jon!’ Dat klopt, NFC aan de Sportlaan. Daar speelde je met Sint Martinus dan niet zo vaak. En als je er al speelde, dan tegen één of twee teams lager. De club had -gestuwd door de locatie- een enorme aanwas van jonge, goeie spelers en trainers. Daarom speelden zij tegen clubs noordelijker of veel verder weg dan wij. Wanneer je iets kon op het veld, was het een logische stap naar NFC. Na lang aarzelen nam ik hem als jongen van zestien en kwam ook in zo’n team met goede spelers. En ja, in die competitie met de grote namen.
Ik weet nog mijn eerste wedstrijd, voorronde interregionale competitie, in het stadion… Mijn jeugdclub had geen tribune. Roda, VIC en Amstelveen wel, maar wat die misten voor een echt stadiongevoel was een enorme haag van torenhoge populieren aan de andere kant van het veld. Populieren die wuivend in de wind iets weg hadden van een kolkende massa supporters. Het duurde even, maar uiteindelijk scoorde ik er geregeld, en juichte dan regelmatig naar, voor mijn teamgenoten de verkeerde kant.
De club bestaat nog steeds, gezond en wel maar niet meer zo groot en vooraanstaand. Toch is NFC, wederom door de ligging, nu een bestemming voor spelertjes van de internationale school en met trainer Ruud Visser lijkt het eerste weer een kandidaat voor een mooie toekomst.
Wat helaas deze week verdwenen is, is het stadion… De stenen staan er nog, maar de haag is gekapt. Te hoog en te oud. Vervangen door vooralsnog zielige stronkjes… Ik hoop wel dat ze spitsen hebben zonder al te veel fantasie maar puur met het oog voor de goal.