Column: Crisis

Het was het dagelijkse loopje. Ik deed de deur open die mijn berging scheidt van de gang waar ook de buren hun berging hebben. Rechtsaf richting de hal waar de brievenbussen hangen. Ik verwacht eigenlijk nooit post, al helemaal geen reclame want nee-nee sticker, wat sommige lokale restaurants of matrassenaanbieders overigens niet weerhoudt van het tóch in de bus proppen van hun lelijke foldertjes, maar ik loop toch elke dag naar de bus om te kijken of de postbode iets gebracht heeft. Je weet maar nooit.

Niets, behalve een kaart van de gemeente. Lief, er dacht nog iemand aan me. Ik sloot het deurtje van mijn bus en bekeek het vrolijke rood/blauw gekleurde kaartje. Het was een Crisiskaart. Een wat? Een Crisiskaart. Een in handig creditcardformaat gevouwen kaartje waarin jij, als patiënt zijnde, kunt aangeven wat hulpverleners moeten doen, of vooral juist niet, mocht je in een crisis geraken.

“Deze mevrouw ligt hier te stuipen, ze lijkt in ademnood!”
“Wacht, ik pak eerst even haar crisiskaart! Mevrouw, heeft u uw volledig ingevulde crisiskaart bij u? Mevrouw? Hallo…?”
“Snel, ze stikt!”
“Volgens mij heeft ze geen crisiskaart bij zich.”
“Oei.”

Ik moest een beetje lachen toen ik terugliep naar mijn voordeur. Een crisiskaart, wie bedenkt dat, en waarom ik? Omdat het toch een officieel door de gemeente verstrekt stukje drukwerk was, begon ik te lezen en al snel verging het lachen mij. ‘De crisiskaart is bestemd voor mensen die eerder een psychische crisis doormaakten of bang zijn er één mee te zullen maken.’ En bedankt. Wat weet de gemeente van mij wat ik van mijzelf niet weet?? Heeft mijn huisarts iets doorgebeld na mijn laatste doktersbezoek? Welke ambtenaren beslissen of ze mij zo’n kaart moeten opsturen? Wie houdt mij in de gaten?? Word ik in de gaten gehouden?? Ik word in de gaten gehouden! Het is een complot! Ik word gek!!

Één ding hebben ze in ieder geval voor elkaar gekregen bij de gemeente: ik heb een enorme angst ontwikkeld voor het openen van brievenbussen. Staat in mijn crisiskaart genoteerd hoor!

[efspanel style=”callout” type=””]
[efspanel-header]
Hugo Baudert
[/efspanel-header]
[efspanel-content]

Hugo Baudert, uit het mooie wijnjaar 1970, is een echte Amstelvener. Geboren op de van Heuvengoedhartlaan, opgegroeid in Waardhuizen en rondgezworven door het Oude Dorp en Westwijk, even uitgevlogen richting Amsterdam, is hij nu geland in de Bankrasbuurt.

Het grootste deel van zijn leven werkzaam ‘in de reclame’, heeft hij wat lopen klooien met hout, tapte hij biertjes maar is hij nu als zelfstandig copywriter aan het werk. Dat doet hij met  www.verhaalmeteenbaard.nl. Onbescheiden zegt hij: “Ik ben gewoon dé creatieve geest die elk bedrijf nodig heeft.” Jij zegt het Hugo!

[/efspanel-content]
[/efspanel]