Moeders, oma’s, nanny’s en een enkele vader snellen zich naar de lagere scholen in Amstelveen om de kids naar huis, sportclub, muziekles of BSO te brengen. Winkels krijgen een tweede golf van klanten op zich af en op het gemeentehuis is het theetijd… Onze ambtenaren lijken nooit meer te starten met werk, tegelijkertijd zijn zij ook nooit klaar. Dat snap ik ook, dat heeft alles te maken met het uitzicht dat ze aldaar hebben.
Het is op die plek namelijk altijd kwart voor drie. Koffie bij La Gare? Kwart voor drie! Biertje bij Thijs? Prima, ik zie je tegen kwart voor drie… Wanneer is mijn paspoort klaar? Rond kwart voor drie!
Kwart voor drie? Wat een rare tijd is dat eigenlijk, naast het halen van kind ook een moment dat je nog ruim twee uur moet werken, of net wakker wordt van je middagdutje. Tja echt zo’n tijd.
Nu is het in het Oude Dorp altijd bijna kwart voor drie. Vanwaar lijkt het leven daar stil te staan? Nou, dat is simpel: de tandarts die de kerk en monument op het Dorpsplein kocht van de teloor gegane Hervormde Gemeente, en deze omvormde tot een praktijk zal prima zijn klanten voorzien van porselein, goud en rekeningen, maar bekommert zich al jaren niet om de klok van dit beschermde stadsgezicht. Deze staat al jaren, verlicht (ook dat nog) op bijna kwart voor drie.
Ik ga ervan uit dat het kerkje dit met opzet doet, deed zij er op die plaats al bijna 600 jaar toe (in wisselende gedaante), stroomde zij met grote regelmaat vol met vrome gemeenteleden, om te luisteren naar een preek, een doop, een uitvaart, een koor of vlogen de rijstkorrels om haar oren van een bruiloft. Nu wachten er slechts bibberende patiënten op dat wat komen gaat. Zij zal zich niet meer belangrijk voelen, en probeert de tijd te saboteren.
Wat zou het fijn zijn als de klok weer gewoon draait, en nog op tijd ook. Ik denk dat de klok dan zelfs in een groter deel van Amstelveen te zien zal zijn van trots. Is toch ook gewoon een morele verplichting van de eigenaar als je zo’n monument bewoont?
Tenslotte, moet ik mij druk maken om zo een kleinschalig leed in deze wilde tijden? Nou ja, de laatste die dat deed in deze gemeente schopte het tot premier! (En worden er tijdens de raadsvergadering blijkbaar weer kroketten gegeten)
Geschreven door Jon-P Terleth.
Foto: Robin Kiestra.