‘Ach… echt waar?!… nee toch!’ Dit was zo’n beetje mijn eerste reactie toen ik las dat burgemeester Mirjam van ’t Veld ons gaat verlaten. Per 1 oktober is zij de nieuwe baas van ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede.
Goed voor Ede, jammer voor Amstelveen. Want vanaf de allereerste minuut was ik fan van haar. Nou ja, eigenlijk was ik fan vanaf de aller-tweede minuut. Ook ik was nogal verbaasd dat ze kort na haar aanstelling, een commissariaat aanvaardde bij de gekleurde krant van wakker Nederland. Tenzij zij wel 25 uur in een dag heeft, dan kan zo’n schnabbel er natuurlijk altijd bij. Maar toen vond ik het een onverstandige keuze in de allereerste minuut van de proeftijd van de baas. Laten we het maar op een valse start houden.
Die valse start heeft ze overigens meer dan goed gemaakt. Drie jaar lang waaide er een frisse wind van Chanel door de Laan Nieuwer-Amstel 1 en met haar leerde Amstelveen een nieuw soort politicus kennen. Niet belerend, autoritair en afstandelijk, maar een burgemeester die verbindt, faciliteert en uitermate toegankelijk was. Daarnaast trad ze iedereen heel open en hartelijk tegemoet, of je nou Maxima of Jeroen heet. En als je dan ondanks hele persoonlijke consequenties, ook nog eens je rug recht houdt voor de nieuwe zwakkeren van onze samenleving, kan ik alleen maar een hele diepe buiging voor je maken.
Ergens na de zomer zullen de politieke campagnes voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 starten. Tijdens deze campagnes zullen onze lokale politici gaan vertellen hoe goed zij het voor hebben met ons mooie dorp. En dat zij denken te weten wat wij inwoners van Amstelveen nodig hebben. Wellicht weten onze lokale politici dat wel, ik hoop alleen maar dat zij de afgelopen drie jaar heel goed hebben opgelet hoe hun baas dat invulde.
Het wordt dus Ede in plaats van Amstelveen. En ik droom even weg hoe haar beslissing tot stand is gekomen. Onderuitgezakt in haar stoel, kijkt zij vanuit haar werkkamer over de Poel en ziet zij hoe de zon oranjegekleurd achter de Urbanus verdwijnt. Het was weer een lange dag van vergaderen, beslissen, handjes schudden en Westwijkse wietwoningen sluiten. Business as usual dus.
Vanuit haar ooghoek ziet ze twee lampjes knipperen op haar telefoon en haar secretaresse steekt tegelijkertijd haar hoofd om de deur; ‘Sybrand Buma op lijn 1 en die aardige headhunter-meneer op lijn 2. En allebei willen ze nú een antwoord’. Haar gedachten gaan even terug naar eerder die week, waarin ze beide heren sprak en van hen een voorstel had ontvangen.
De meneer op de knipperende lijn 1 wilde graag dat ze naar Den Haag kwam. Het werd een gesprek met veel mits-en, maar-en, als-en en indien-en van zijn kant. Van haar kant heeft ze nog geprobeerd uit te leggen wat Mensen Maken Amstelveen inhoudt, maar na vier pogingen is ze daarmee gestopt. Hij ging het waarschijnlijk toch niet begrijpen en hij had nu wel even wat anders aan zijn hoofd. Of ze even het lot van haar carrière wilde verbinden aan deze meneer, die welgeteld drie minuten tijd voor haar had.
Met de meneer op de knipperende lijn 2 had zij een heel lang, indringend en persoonlijk gesprek. Over het meisje dat ooit voor de verpleging koos, omdat ze zo graag voor anderen wilde zorgen. En over de vrouw die haar capaciteiten volop benut, om zich zo nog beter in te kunnen zetten voor diezelfde zorgbehoevenden. Over het volgen van je droom, het optimaal benutten van je talenten en dat doen waar je volmaakt gelukkig van wordt.
De lampjes van lijn 1 en lijn 2 op haar telefoon knipperden nog steeds en het was haar secretaresse die haar er nogmaals op attendeerde; ‘Mirjam… lijn 1 of lijn 2?’
Eventjes nog zweefde haar vinger over het knipperde lampje van lijn 1, maar op dat moment flitste er een krachtterm van drie woorden door haar hoofd. Een krachtterm die je als passievolle en betrokken vakvrouw wel eens kunt hebben, maar als dame en burgermoeder nooit en te nimmer zal gebruiken.
Het laatste restje twijfel over lijn 1 was snel verdwenen en vol overtuiging pakte zij de hoorn op om het gesprek met lijn 2 aan te gaan. Er verscheen een grote glimlach op haar gezicht en ik glimlach met haar mee.
[efspanel style=”callout” type=””]
[efspanel-header]
Jeroen Franken
[/efspanel-header]
[efspanel-content]
Jeroen Franken (1969) noemt zichzelf een ‘die-hard Amstelvener van de 4e generatie’. Hij groeide op in de Oude Karselaan, doorliep het Amstelhoven en het KKC, is actief bij lokaal maatschappelijke initiatieven en woont samen met Natasha en hun zoon Bobby in de Westwijk.
Met zijn bedrijf Blue Fish helpt hij bedrijven en organisaties bij de inzet van Social Media en is hij actief lid van de Ondernemersvereniging Amstelveen. Bij voorkeur spreekt, traint, schrijft en blogt hij over social media, LinkedIn en ondernemen, maar voor RTVA schrijft hij ook graag over ‘zijn’ Amstelveen.
(follow via @BlueFishConsult & info via DeLinkedinExpert.nl)
[/efspanel-content]
[/efspanel]